Saturday, June 24, 2017

ՔէՍԱՊԻ ՋԱՐԴԻՆ ՄԻՋՈՑԻՆ ՏԵՂԻ ՈՒՆԵՑԱԾ ՍՐՏԱՃՄԼԻԿ ՊԱՐԱԳԱՆԵՐ - Սեւան Անէտեան

ՔէՍԱՊԻ ՋԱՐԴԻՆ ՄԻՋՈՑԻՆ ՏԵՂԻ ՈՒՆԵՑԱԾ ՍՐՏԱՃՄԼԻԿ ՊԱՐԱԳԱՆԵՐ
«Համըշենց հարսը Վարդա. — Փախուստի միջոցին կ’ապաստանի լեռը ոչխարներու գոմի մը մէջ, հոն արու զաւակ մը կը ծնի, ազատարար շոգենաւներու արձակած թնդանօդի ձայնը առնելուն, մանուկը ուսը նետած կը դիմէ ծովեզերք եւ կ’ազատի։
Տիկին Տօքթ. Սողունի. — Իր ութ զաւակներով եւ անտիոքցի 2 որբերով ու քրոջ հետ միասին չորս օր շարունակ քարայրի մը մէջ անօթի ծարաւ ահ ու սարսափի մէջ կը մնայ: Քանի մը սրիկայ թուրքեր կը գտնեն թաքստոցը եւ զանոնք կողոպտելէ ետքը՝ անոնց հանդէպ անխոստովանելի արարքներու մէջ կը գտնուին: Յանկարծ վրայ կը հասնի Օրտուցի յայտնի չարագործ Արիֆը որն որ ասպետական ոգով լեցուած կը մեռցնէ յարձակողներէն մին, եւ մնացեալք ի փախուստ մատնելով միեւնոյն զգացումով ոգեւորուած հայերը կ’առաջնորդէ Օրտու, եւ կը յանձնէ Յունաց քահանային տունը:
Ղազարեան Սերովբի կինը. — Փախուստի միջոցին մանչ զավակ մը կը ծնի, եւ սպառնացող վտանգին խելահեղ՝ նորածինը լքելով կը փախչի:
Սամուէլ Քէլ-Պօղոսեան. — Քէսապի մօտիկ լեռը կ’ապաստանի կնոջը հետ, խուժանը վրայ հասնելով կը վիրաւորէ կինը ազդրէն որով փախչելու անկարող կ’ըլլայ, ամուսինը չ’ուզելով այս վիճակի մէջ թողուլ եւ հեռանալ, ձեռք կ’իյնայ, անօրինակ վայրենիները կնոջ աչքին առջեւ կը մորթեն ամուսինը եւ մարմինը շատ մը մասերու կը բաժնեն, վիրաւոր կնոջ ալ պատիւը բռնաբարելէ վերջ, քանի մը տեղերէ դանակով կը վիրաւորեն, որուն վրայ մեռած կարծելով կը ձգեն ու կը հեռանան, վիրաւոր կինը քաշկռտուելով մինչեւ Ճէպէլ-Ագրայի բարձունքը կ’ելլէ, ուր 6 օր անօթի կը մնայ եւ ձիւնով յագուրդ կուտայ ծարաւին:
Հերոսութիւն մը. - Օր[իորդ] Ֆէրիտէ Աբելեան՝ Քեօրքինէի կողմը կը պաշարուի տասնեակ մը թուրքերէ, աննկարագրելի քաջութեամբ կը պաշտպանէ իր պատիւը, հուսկ ուրեմն պարտուած անոնց գազանային կիրքերուն զոհ դառնալու վայրկենին՝ վրայ կը հասնի յանկարծ Փանոս Խնդիրեան, որն որ մոլեգնած աղջկան արձակած աղիողորմ ճիչերէն եկած ըլլալով, քարի մը ետեւ անցած հրազենովը կը սատկեցնէ անոնցմէ մին: Միւսներն ալ այս 17ամեայ պատանիի յանդգնութենէն ահաբեկած կծիկը կը դնեն, իսկ երկու հերոսները վերահաս իրարանցումէն օգտուելով կ՚ազատին:
Էլիզա Քէրովբէ Պասմաճեան. — Եէտի-տէրէ կոչուած վայրը երբ կը տեսնէ խուժանի մօտենալը եւ անոնց ձեռքէն այլ եւս ազատելու անկարելիութիւնը, կ’աղաչէ ամուսնոյն սպաննել զինքը, որպէս զի ողջ չ’իյնայ հրէշներուն ձեռքը, ամուսինը ինք ալ գրգռուած ճգնաժամային վայրկենի ազդեցութենէն, որսի հրացանովը կը կատարէ կնօջ կամքը, հրացանը խիստ մօտէն արձակուած ըլլալուն, միեւնոյն ատեն կնոջ զգեստն ալ կը բռնկի, եւ այսպէս կրակ ու բոցի մէջ կը մեռնի եւ իր անդրանիկ եռամսեայ զավակն ալ ոտնակոխ կ’ըլլայ: Գալով ամուսնոյն քանի մը տեղերէ վիրաւորուելէ ետք մեռած կարծելով, անշնջացած կը թողուի, հետեւեալ օրը սթափելով շատ մը տանջանքներով կը հասնի զիւղ մը անկէ կը փոխադրուի Լաթաքիա Ամերիկեան հիվանդանոցը, յիշեալին 80 տարեկան հայրն ալ կ’սպաննուի:
Թուրվանտայ Ղազարեան. — Քէսապ տանը մէջ խուժանի կողմէ կը սպաննուի, Պէզկիցի թուրք մը երբ զէնքերը կ’առնէ որ ինք ալ ջարդի երթայ, կինը կ՚աղաչէ ու կը պաղատի որ այս չար նպատակէն հրաժարի, բայց անօգուտ, անիկայ որոշած է եւ պիտի երթայ, ճամբան առաջին հանդիպած տունը Թուրվանտայինը կըլլայ. չի մտածելով արդէն թէ պիղծ ձեռքեր այդ յարկին մէջ իրենց աւերը գործած էին, շառաչմամբ կը բանայ դուռը եւ քարացած կը մնայ ահռելի տեսարանին հանդէպ, որ կը պարզուի իր աչքին առջեւ, վեց ամսուան մանկիկ մը՝ սպաննուած մօրը ստինքներուն կառչած կաթի փոխարէն արիւն կը ծծէր: — Պէնկէցի թիւրքը խելացնոր այս քստմնեցուցիչ պատկերին ի տես, անիծելով կը նետէ հոտ իր զէնքերը, եւ մինչ սարսափահար խոյս կուտար նա ատկէ հրդեհը կը ծաւալի ու մոխրակոյտին տակ կ’անյայտանայ մօրն ու մանկան սրբազնագոյն աճիւնները:
Ֆէրիտէ Պասմաճեան. — 18 ամեայ մանկամարդուհին կը հալածուի խուժանէն Ետի-Տէրէ կոչուած տեղը, խեղճը կը հասնի ուժասպառ գահավէժի մը եզերք, յարձակող սրիկաներէ մին կը յաջողի վերջապէս մազերէն կռնակին վրայ տարածուած եւ հիւսուած մասը ձեռքին մէջ անցնել՝ վայրագ գոհունակութեամբ մը, բայց հազիվ ակնթարթ մը տեւողութիւն կ’ունենայ այս, վասնզի դիւցազնուհին գերբնական ցնցումով մը կը նետէ ինքզինքը անդունդին մէջ եւ այսպէսով կը նուիրագործէ իր պատիւը:
Գըրըշլը Յակոբի կինը Սիմա. — Իր քրօջ եւ երկամեայ ու հինգ ամսուան երկու զաւակաց հետ հրաշքով մը կը փախչի խուժանին հետապնդումներէն եւ կ՚ապաստանի ծովեզերք, բայց աւ՜աղ հոս ալ քանի մը թուրքեր գազանավայել վայրագութեամբ մը վրանին կը խուժեն, արագաշարժութեամբ քոյրը կը խուսափի վերահաս վտանգէն: Իսկ տարաբախտ մայրը փրկութեան ամէն յոյս այլ եւս կորսնցուցած կուրծքին վրայ կը սեղմէ իր սրտին հատորները եւ ճակատագրային համակերպութեամբ մը իր վերջին համբոյրները անոնց մատուցանելէ վերջ տեղի կ’ունենայ դիւցազնութեանց գերագոյնը, ծովը նետուելով: Մայրն ու զավակները ալիքներէն մղուելով աներեւոյթ կ’ըլլան ծովին ցուրտ ծոցին մէջ: Քանի մը ժամ վերջ փախստական անցորդներ կը հանդիպին մանկամարդ կնոջ ծովահեղձ դիակին, եւ կը թաղեն զայն շտապաւ աւազակոյտի մը ներքեւ: Ահա թէ՝ ի՞նչպէս Հայ կինը կ’ըմբռնէ պատւոյ նուիրականութիւնը:
ԿԻԼԻԿԻՈՅ ԱՂԷՏԸ
ՅԱԿՈԲ ԹԷՐԶԵԱՆ
Կ.ՊՈԼԻՍ, Տպագր.Յ.Ասատուրեան եւ Որդիք,1912։

Հայաստանի Առաջին Հանրապետութեան 99-Ամեակէն Ետք - Կարօ Վ. Մանճիկեան




Համարեա բոլորս ականատես եւ ականջալուր եղանք Հայաստանի` մեր հայրենիքի եւ սփիւռքի զանազան շրջաններուն մէջ կազմակերպուած, Հայաստանի Ա. Հանրապետութեան հրաշափառ ծնունդի` 99-ամեայ անկախութեան տօնակատարութիւններուն:
Տասը եւ աւելի օրեր, անընդհատ, զանգուածային լրատուամիջոցներ, հեռատեսիլի կայաններ, թերթեր, ելեկտրոնային հեռարձակման արդի միջոցներ գեղեցկօրէն զարդարեցին, քաղցրօրէն հնչեցուցին, այս «աստուածածին անկախութեան» 99-ամեակի տօնախմբութիւնները:
Աւելի քան 70 տարիներ բրտօրէն, բռնի մոռացութեան տրուած էր այդ սուրբ թուականը Խորհրդային Հայաստանի իշխանութիւններուն թէ սփիւռքի կարեւոր մէկ հատուածին կողմէ: Մուրի եւ մոխիրի տակ փորձեցին թաղել այդ թուականները կերտողներուն ո՛չ միայն սխրանքները, այլ նաեւ` անոնց արեւափայլ անունները:
Հայաստանի խորհրդայնացման օրերուն այդ հերոսներուն կարեւոր մէկ մասը վտարանդի դարձաւ, իսկ մնացեալ մասը, իր ընկերներուն, անկախութիւնը կերտած ազգային հերոսական բանակի սպայակազմին հետ, իբր թէ ղրկուեցաւ Թիֆլիս, սակայն հանգրուանեց Սիպիրի անծայրածիր «սառուցեալ դժոխքի» տափաստանները:
Այդ եօթանասունամեայ ճամբուն վրայ, Մայիս 28-ի յիսնամեակի հանգրուանին ականատես դարձանք Սարդարապատի յուշահամալիրի կառուցումին, որով միտում կար ոչ թէ անմահացնելու այդ եւ անոր ժամանակակից Բաշ-Ապարանի եւ Ղարաքիլիսէի ճակատամարտերուն հերոսական, իսկական ղեկավարներուն անունները, այլ ծծելով ժողովրդային յիշողութեան նոր զարթօնքը, կը նպատակադրէր շեղել անոր մտասեւեռումը` նենգափոխելով պատմութիւնը, մոռացութեան տալով անոնց ոչ միայն անունները ընդհանրապէս, այլ յատկապէս անունը այդ ճակատամարտերուն ռազմադաշտ, ազատամարտի մղելու համար ուժերը համախմբող կազմակերպութեան` Հայ յեղափոխական դաշնակցութեան եւ անոր անզուգական ղեկավարներուն, բայց մանաւանդ գլխաւորին` «անունն անթառամ» Մանուկեան Արամին:
Եօթանասուն երկար տարիներ անկախ հանրապետութեան եռագոյնը ծածանելու փոխարէն` Հայաստանի կապուտակ ու ջինջ երկինքին տակ, շարունակեց ալեծփալ աշխարհի տարածքին ցրուած սփիւռքի հայորդիներու սրտերուն մէջ, մինչեւ որ հասաւ նոր արշալոյսը, փուլ եկաւ Խորհրդային Միութիւնը, եւ վերանկախացաւ Հայաստանը` կազմելով Բ. հանրապետութիւնը:
Վերանկախացման առաջին տասնեակ տարիները խառնաշփոթ օրեր էին, մանաւանդ մտքերու եւ գաղափարներու քաոս կը տիրէր:
Վտարանդիութենէ «ժառանգուած» Եռագոյնը թէ ազգային զինանշանը, այլանդակելու, մերժելու զանազան եւ երբեմն քստմնելի փորձեր եղան պատահական գործիչներու կողմէ:
Կը յիշեմ` կրթութեան անցողակի նախարար մը, գաճաճ մը, նոյնիսկ փորձ կատարեց նորոգ պատրաստուող հայոց պատմութեան էջերէն վերացնել «տխուր ու թախծոտ» թուականները,  ինչպիսին էր Հայոց ցեղասպանութիւնը, իբր թէ հայոց պատմութեան մէջ սակաւ են այդպիսի թուականներ: Ան ուզեց պարտադրել իր սեփական «հայոց պատմութիւնը»:
Երեւան եկան այլ «փանջունիներ», որոնք մեր սուրբ զինանշանը անուանեցին գազանանոց, թէեւ զայն թեթեւ մը «կլորցնելով» յաջողեցաւ պահել նոյնը: Նոյնիսկ եկաւ պահ մը, երբ համազգային համաձայնութեամբ ընդունուած ազգային քայլերգին հասցէին արձակուեցան անընդունելի որակումներ, հիւանդագին մտքի տէր անձնաւորութիւններ, Ազգային ժողովի պատգամաւորներ ունենալով իրեն նեցուկ, ուզեցին փայլատակումներ կատարել, քայլերգի նոր նմուշներ առաջարկեցին, կարծես թէ ազգային քայլերգը գրուած է պարահանդէսի մը համար եւ պէտք է ըլլայ…մոտայիկ:
Եւ այսպէս, ժամանակը թաւալելով, իր գլաններուն տակ ճզմեց, տափակցուց եւ գետնին հաւասարեցուց այն արհեստական փորձերը (եւ անոնց տէրերը), որոնք կը փորձէին վերոյիշեալ երեք սրբութիւնները նենգափոխելով` նսեմացնել, մոռացութեան տալ:
Սակայն, փաստօրէն, այսօր եռագոյնը բարձրօրէն կը ծածանի հայոց երկնակամարին տակ, զինանշանը` թէկուզ «կլորցուած», գտած է իր սէգ բարձունքը, իսկ մեր մանուկներէն մինչեւ տարեցներուն շրթներուն քաղցրօրէն կը հնչէ մեր քայլերգը` «Մեր հայրենիքը»:
* * *
Արդէն անցած են այդ 99 տարիները եւ եկած հասած ենք 100-ամեակի նախաշեմին: Այս տողերս գրելու պահուն 100-ամեակին մնացած են 350 օրեր: Սակայն տակաւին կան այդ երթը, մեր մտածումներուն անդորրութիւնը խանգարող կարգ մը երեւոյթներ, որոնք կը մռայլեն եռագոյն պատկերը:
Նախ զարմանալի կը թուի, թէ ինչո՛ւ փորձ կը կատարուի անպայման «մրցակից ախոյեան մը» ստեղծելու, փչելով ուռեցնելու` Հայաստանի Հանրապետութեան հիմնադիրներու գլխաւորին` Արամ Մանուկեանին դէմ յանդիման:
Այսպէս փորձենք բացատրել:
Սեբաստացի Մուրատը` Սասունի Բ. ապստամբութեան հերոսը, Պաքուի հերոսամարտի հրամանատարը, ապա նահատակը, որքան ալ մեր սրտերուն համար սիրելի ու յարգելի ըլլայ, մանաւանդ որպէս դաշնակցական մարտիկ-նահատակ, չի կրնար առնել տեղը մայիսեան մարտերու հերոսներուն` զօրավարներ Նազարբեկեանի, Սիլիկեանի, Փիրումեանի, Դրոյի…եւ այլն, որոնք անպայմանօրէն (բացի Դրոյէն) դաշնակցականներ չեն: Այդ մարտերու գլխաւոր հրամանատարը զօր. Նազարբեկեանն էր` անկուսակցականը, եւ ոչ թէ` դաշնակցականը, մարտիկ-նահատակ Մուրատը: Թէկուզ Պաքուի հերոսամարտը, ոչինչով նուազ է Սարդարապատի, Բաշ Ապարանի եւ Ղարաքիլիսայի մարտերէն: Գիտենք, որ Պաքուի հերոսամարտը դարձաւ թումբը, պատուարը Խալիլ փաշայի թուրք-թաթար բանակին դէմ յանդիման, որ կը փորձէր Արցախի, Զանգեզուրի եւ Նախիջեւանի վրայով ներխուժել Արարատեան դաշտ, հարուածել մարտնչող հայկական բանակներուն թիկունքը` միանալու համար Անատոլուի թրքական բանակներուն, եւ առյաւէտ միացնելով օսման Թուրքիան, միջին ասիական թրքալեզու իշխանութիւններուն, վերականգնելով թուրանական կայսրութիւնը…
Զօր. Դրոն` Դրաստամատ Կանայեանը, դաշնակցական խմբապետ-զօրավարը իր իւրայատուկ տեղը ունենալով հանդերձ, չի կրնար տեղադրուիլ հայկական զինեալ ուժերու ընդհանուր հրամանատար զօր. Թովմաս Նազարբէկեանին պատուանդանին: Որեւէ բիրտ ու բռնի տեղափոխութիւն` պատմութեան նենգափոխում է, մէկ խօսքով:
Երեւանի Հանրապետութեան հրապարակին մէջ արհեստականօրէն տեղադրուած Լենինի արձանը վար առնուեցաւ իր պատուանդանէն, երբ «պատմութեան ժամը» հնչեց:
Իսկ հիմա արդեօք չէ՞ հասած պահը` Արամ Մանուկեանի անուան վրայ արհեստականօրէն ստեղծուած ամպը փարատելու եւ այդ հրապարակին իր պատմական ու նիւթեղէն պատուանդանին վրայ տեղադրելու անոր մէկ փառաշուք արձանը:
Հրապարակն ալ անոր անուամբ կոչելու չէ՞:
Ե՞րբ պիտի գայ պահը Հայաստանի հայացման տիտաններէն` Ռուբէն Տէր Մինասեանի (հայդուկապետ եւ պաշտպանութեան նախարար), անունը, գործը դուրս բերելու բրտօրէն բանտուած նկուղներէն (պետական եւ ժողովրդային չափանիշով): Առանց անոնց, Հայաստանի փոխարէն, կ՛ունենայինք «Թաթարաստան»:
Չէ՞ հնչած պահը, որ 1880-էն մինչեւ 1921 թուականներ Հայաստանի ազատագրութեան դատին համար մարտնչած ու նահատակուած իւրաքանչիւր հայդուկի, խմբապետի, գործիչի թէ ղեկավարի տրուի իր պատմական արդար ու ճշգրիտ տեղը, անկախ անոր կուսակցական պատկանելիութենէն` հնչակեան ըլլայ թէ դաշնակցական:
Զարմանալի է՞, թէ ինչո՛ւ մեր պատմութեան ամէնէն լուսաւոր էջերը կերտողներուն  անունները մեր պատութեան մէջ մոռացութեան կու տանք անոնց կուսակցական պատկանելիութեան պատճառով:
Որո՞ւ պարտք ձգուած է ճշգրիտ պատմութիւնը գրելը` մե՞ր, թէ՞ թշնամիներու պատմաբաններուն:
Հարիւրամեակի շեմին կը փափաքիմ վերստին խոշորացոյցի տակ բերել, նախապէս, իմ թէ ուրիշներու կողմէ արծարծուած այլ ժխտական երեւոյթ մը:
Արամ Մանուկեանի անուան փողոցին վրայ, Աբովեան փողոցին մօտիկ կէտի մը վրայ, կիսափուլ, արտաքին պատը կանգուն մնացած, լռութեամբ իր վախճանը կ՛ապրին այդ մեծանուն ռահվիրային բնակած տան փլատակները:
Փառապանծ հերոս, անփառունակ բնակարան. վրան ալ կպցուած ցուցատախտակ մը, որուն վրայ գրուած է (մօտաւորապէս) հետեւեալը.
«Այս տանը բնակուել է Արամ Մանուկեանը».
Ամօթէն թէ նենգութենէն գրուածը միայն  այսքան է:
Ճակատի պատին ետին (որ ի դէպ, շատ չի դիմանար բնութեան թէ մարդկութեան «կատակներուն»), կ՛երեւան… աղբակոյտեր:
Այո՛, կը ներէք անկեղծութեանս… աղբակոյտեր:
Եւ ան ալ վերստին անկախացած եւ 25-ամեայ երթ արձանագրած Հայաստանի մէջ` մեր ու իշխանութիւններուն քիթին տակ:
Ես ինծի հարց կու տամ: Խորհրդային վարչակարգը խաւարի մէջ թաղեց Արամին անունը, պատմութիւնը: Իսկ այժմ, անկախութեան վարչակարգի օրով, անոր տունը թափօններու տա՞կ:
Կը լսենք (չեմ կրցած հաստատել, գուցէ եւ` զրպարտանք…), թէ տան նոր իրաւատէրը կ՛ուզէ զայն… չեմ գիտեր` ինչի՞ վերածել:
Հարց կու տամ` «չեմ գիտեր` ի՞նչ», թէ՞ տուն թանգարան:
Գիտեմ, որ վերջին տողերը կծու եւ ծանր եղան: Բայց աւելի թեթեւ, քան` այդ տան դառն իրողութիւնն ու իրավիճակը:
Գուցէ եւ քիչ մըն ալ շուք եւ ամպ պիտի ձգէ 99-ամեակի զուարթ ու շքեղ տօնախմբութիւններուն վրայ:
Սակայն նախանձախնդիր ըլլալով, որ Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութեան 100-ամեակի տօնակատարութիւնները ըլլան պատմական խախտումներու վերականգնումով, վերստին ձայնս կը բարձրացնեմ` ձայնակցելով ինծի նման աղաղակողներու, որ գէթ Հայաստանի Հանրապետութեան անկախութեան 100-ամեակի տօնակարութիւնները սկսին Արամ Մանուկեանի տուն-թանգարանի բացումով եւ անոր հոյակերտ արձանին տեղադրումով Հանրապետութեան հրապարակի յարմարագոյն վայրը, պատշաճ պատուանդի մը վրայ:
Քեսապ, 14 յունիս 2017
(Քեսապի ազատագրութեան թուին)

       
Արտատպուած՝  Յունիս 22, 2017
                                                                                          

Սեղանին Վրայ Մոռցած Ժամացոյցս… - ՍԻԼՎԻ ԱԲԷԼԵԱՆ

Սեղանին Վրայ Մոռցած Ժամացոյցս…

  ՍԻԼՎԻ ԱԲԷԼԵԱՆ





Աշխատանքէ վերադարձիս ամէն անգամ, երբ առիթ ընծայուէր, երկար կը կանգնէի ժամացոյցի խանութներու ցուցափեղկին դիմաց: Ձեռքս կը տանէի դաստակիս ու կը յիշէի սեղանին վրայ մոռցած ժամացոյցս: Իսկ նորերուն մէջ կը փնտռէի ունեցածիս նմանը:

Վերջապէս օր մը որոշեցի մտնել ու գնել հատ մը:
Ինձմէ առաջ տեղացի կին մը` կանգնած ցուցասեղանին, կ՛ընտրէր ժամացոյց մը: Խանութին տէրը գունդ ու կլոր մարդ մըն էր, թաւ պեխերով, կարմիր այտերով, վաթսունի մօտ քմահաճ մարդ մը կ՛երեւէր: Ան ծանր ու դանդաղ կը կատարէր կնոջ խնդրանքները եւ քիթին տակէն մրթմրթալով կը պատասխանէր կնոջ հարցումներուն: Զգացի, որ պահը յարմար չէր ժամացոյցի նայելու, այնուամենայնիւ որոշեցի մնալ: Կինը սակարկելու չսկսած` խանութին տէրը սկսաւ բարկանալ այնպէս, որ կինը լուռ ու մունջ ձգեց ու հեռացաւ:
Կարգը իմս էր, գիտէի կարծես, թէ լաւ աւարտ պիտի չունենար ծրագիրս: Երկու հատ զատեցի, դրի դաստակիս եւ պահ մը ինքնամոռաց հասայ տուն, ի՜նչ նման էին իմինիս: Եւ երբ գինը հարցուցի, տրտմեցայ, անհաւատալի սուղ էին ինծի համար: Դեռ ժամացոյցները ձեռքէս վար չդրած ու բառ մը չարտասանած խանութպանը յարեց.
– Դուք բոլորդ ալ նոյնն էք արդէն: Չէք կրնար գնել` ինչո՞ւ կը մտնէք խանութ ու մեզ կը յոգնեցնէք:
Մե՞նք… մե՜նք, «իրենց պէս չենք» ուզեցի ըսել գոռոզ մարդուն, բայց չկրցայ: Ետ-ետ քաշուելով ես ալ կնոջ պէս լուռ ու մունջ դուրս ելայ:
Մե՞նք, ո՜հ, մե՛նք լաւագոյնը ունէինք… պարո՛ն:
Մենք մեր ունեցածը ձգեցինք ռումբերու տեղատարափին տակ, պարո՛ն… ասիկա փոխանակ մարդուն ըսելու, ես ինծի սկսայ կրկնել, երբ արդէն բաւական մը հեռացած էի խանութէն: Պէտք է ետ դառնալ ու պատմել մարդուն մեր ո՛վ ըլլալուն մասին: Բայց կը մտածեմ, որո՞նք են «դուք»-ը` չքաւորնե՞րը, կարօտեալնե՞րը, ովքե՞ր են «դուքը»: Չէ՜, պարո՛ն, բոլորին յարմար ժամացոյցներ կան աշխարհի վրայ: Ժամացոյցէն շատ ինչ: Կարօտեալներն ալ ունին ժամացոյց, չքաւորներն ալ, աղքատներն ալ: Ի՜նչ փոյթ` ոսկեայ կապով չէ, կարեւորը ժամը ցոյց տալն է: Ինքնահաւան ու անդաստիարակին մէկը:
Բայց ինչո՞ւ չկրցայ պատմել մեր ով ըլլալուն մասին: Ամէն անգամ, որ կը հարցնեն մեր վերջին գաղթին մասին, կը խուսափիմ պատմելէ ու մանաւանդ գրելէ: Ինչպէ՞ս կարելի է բառելով պատմել թալան մը, որուն ենթարկուեցան 3000 մարդիկ: Հաշուապահներ դիւրաւ կրնան թալանի մը նիւթական պատկերը, եթէ ոչ ճշգրիտ, գէթ մօտաւոր տալ, բայց թալանի մը հոգեկան կորուստի պատկերը կարելի չէ գիրով արտայայտել: Զոհի զգացողութիւնը կը խեղդէ մարդը այնքան, որ անզօր կը դառնայ պատմելու այդ մասին ու կը նախընտրէ լռել: Բարեբախտաբար զոհի զգացողութիւնը վերացաւ երեք ամիս ետք` քեսապցիին տուն դարձով, բայց թալանուած ըլլալու հանգամանքին ցաւը կը կոտտայ ամէն անգամ, որ մարդկային միտքը յիշէ կատարուածը:
Անցան օրեր ու կրկին պայծառ օր մը յայտնուեցայ նոյն խանութին առջեւ: Մտայ ու զատեցի այն, որ նման էր իմ տուն մոռցածիս, առանց սակարկելու` գինը վճարեցի, ապա խանութպանին ըսի.
– Մենք նոյնը չենք…
Մարդը զարմացական նայուածքով մը ձեռքով հարց տուաւ, թէ ի՛նչ կ՛ըսեմ:
Պատմեցի ամիսներ առաջ իր ունեցած արտայայտութեան մասին:
Շուռ եկան շրթները եւ տատամսելով ըսաւ.
– Ըսէիք, որ Քեսապէն էք…
– Պարո՛ն, երէկ մենք էինք, վաղը ուրիշներ կրնան ըլլալ, բայց այնքան ատեն որ ձեր դիմաց մարդ կանգնած է ու այն ալ` հայ մարդ, պարտաւոր էք յարգանքով վարուիլ:

Արտատպուած՝ Յունիս 17, 2017